Postanowienie-Zażalenie nº Z.U. 2012 / 1B / 100 of Trybunału Konstytucyjnego (Polska), February 08, 2012

• Resolution Date: February 08, 2012
• Issuing Organization: Trybunału Konstytucyjnego (Polska)

100/1/B/2012

POSTANOWIENIE

z dnia 8 lutego 2012 r.

Sygn. akt Ts 281/10

Trybunal Konstytucyjny w skladzie:

Andrzej Wróbel - przewodniczący

Stanislaw Rymar - sprawozdawca

Miroslaw Granat,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunalu Konstytucyjnego z dnia 13 grudnia 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Roberta B.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej Robert B. (dalej: skarżący) sformulowal zarzut niezgodności z Konstytucją trzech przepisów.

- po pierwsze, zarzucil niezgodność art. 258 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.; dalej: k.p.k.), "w zakresie w jakim ustanawia domniemanie prawne niewzruszalne na niekorzyść oskarżonego w postaci domniemania podejmowania przez oskarżonego dzialań zmierzających do utrudniania prawidlowego biegu postępowania", z art. 2, art. 42 ust. 2 i 3, art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji oraz art. 13 Konwencji o ochronie praw czlowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, ze zm.; dalej: Konwencja). Zdaniem skarżącego art. 258 § 2 k.p.k. ustanawia bowiem niewzruszalne domniemanie prawne, że oskarżony, któremu grozi wymierzenie surowej kary, będzie podejmowal dzialania utrudniające prowadzenie postępowania karnego oraz uniemożliwia skuteczne podjęcie obrony przed twierdzeniami wynikającymi z tego domniemania. Tym samym narusza prawo do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy przez sąd, prawo do obrony oraz prawo do zaskarżenia orzeczeń wydanych w I instancji oraz zasadę domniemania niewinności.

- po drugie, skarżący zarzucil niezgodność art. 263 § 3 k.p.k., "w zakresie w jakim różnicuje sytuację prawną skarżącego, co do którego zapadl pierwszy wyrok wydany przez Sąd I instancji w porównaniu z sytuacją prawną oskarżonych, wobec których nie zapadl pierwszy wyrok wydany przez Sąd I instancji", z art. 32 ust. 1, art. 32 ust. 1 w związku z art. 45 ust. 1 oraz z art. 41 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 1 i 3 Konstytucji. W ocenie skarżącego brak określenia w zaskarżonym przepisie lącznego czasu maksymalnego stosowania tymczasowego aresztowania po wydaniu wobec oskarżonego pierwszego wyroku sądu I instancji oraz regulacji przewidującej, że w takiej sytuacji tymczasowe aresztowanie po uplywie określonego czasu może być stosowane wylącznie na podstawie przeslanek określonych w art. 263 § 4...