Postanowienie-Zażalenie nº Z.U. 2012 / 1B / 84 of Trybunału Konstytucyjnego (Polska), February 13, 2012

• Judge: Andrzej Rzepliński
• Resolution Date: February 13, 2012
• Issuing Organization: Trybunału Konstytucyjnego (Polska)

84/1/B/2012

POSTANOWIENIE

z dnia 13 lutego 2012 r.

Sygn. akt Ts 146/10

Trybunal Konstytucyjny w skladzie:

Stanislaw Biernat - przewodniczący

Andrzej Rzepliński - sprawozdawca

Adam Jamróz,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunalu Konstytucyjnego z dnia 14 grudnia 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Beaty B.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunalu Konstytucyjnego 16 czerwca 2010

r. Beata B. (dalej: skarżąca) zarzucila, że art. 172 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.; dalej: k.c.) jest niezgodny z art. 21 i art. 64 Konstytucji w zakresie, w jakim dopuszcza do pozbawienia obywateli prawa wlasności nieruchomości i do nabywania tego prawa przez Skarb Państwa bez jakiegokolwiek odszkodowania. Skarżąca domagala się ewentualnie stwierdzenia niezgodności art. 172 § 2 k.c. w zakresie, w jakim dopuszcza nabycie wlasności nieruchomości przez Skarb Państwa w wyniku uplywu 30-letniego okresu posiadania nabytego w zlej wierze, z art. 2 Konstytucji i zasadą subsydiarności.

Postanowieniem z dnia 14 grudnia 2010 r. Trybunal Konstytucyjny odmówil nadania dalszego biegu skardze. Jako podstawę odmowy wskazal art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Skarżąca wniosla bowiem skargę konstytucyjną po uplywie trzymiesięcznego terminu od doręczenia jej prawomocnego orzeczenia wydanego w jej sprawie (postanowienie Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 26 lutego 2009 r., sygn. akt II Ca 45/09). Trybunal zaznaczyl też, przywolując jednolitą linię orzeczniczą TK, że skorzystanie przez skarżącą z nadzwyczajnych środków zaskarżenia nie ma wplywu na bieg terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej (nie ulega on wówczas ani zawieszeniu, ani przedlużeniu).

Na powyższe postanowienie skarżąca zlożyla zażalenie, w którym podnosi, że Trybunal blędnie zastosowal art. 46 ust. 1 ustawy o TK. W ocenie skarżącej przez "wyczerpanie drogi prawnej" należy rozumieć także skorzystanie z nadzwyczajnych środków zaskarżenia, jeśli są przewidziane. Co więcej, jej zdaniem "drogi prawnej" nie należy wiązać z "prawomocnością orzeczenia", gdyż ustawodawca nie posluguje się takim pojęciem w art. 46 ust. 1 ustawy o TK. Ponadto, z subsydiarnego charakteru skargi konstytucyjnej wynika, że jej wniesienie winno być dopuszczalne dopiero po...