Postanowienie nº Z.U. 2012 / 4A / 45 of Trybunału Konstytucyjnego (Polska), April 04, 2012

• Judge: Zbigniew Cieślak
• Resolution Date: April 04, 2012
• Issuing Organization: Trybunału Konstytucyjnego (Polska)

45/4/A/2012

POSTANOWIENIE

z dnia 4 kwietnia 2012 r.

Sygn. akt SK 30/08

Trybunal Konstytucyjny w skladzie:

Marek Zubik - przewodniczący

Zbigniew Cieślak - sprawozdawca

Wojciech Hermeliński

Marek Kotlinowski

Teresa Liszcz,

po rozpoznaniu, na posiedzeniu niejawnym w dniu 4 kwietnia 2012 r., skargi konstytucyjnej Zbigniewa Klepackiego o zbadanie zgodności:

art. 3941 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 77 ust.

2 w związku z art. 32 ust. 1, art. 78 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 32

ust. 1 oraz art. 45 ust. 1 w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070, z 2005 r. Nr 169, poz. 1417, z 2009 r. Nr 56, poz. 459 i Nr 178, poz. 1375, z 2010 r. Nr 182, poz. 1228 i Nr 197, poz. 1307 oraz z 2011 r. Nr 112, poz. 654) umorzyć postępowanie.

UZASADNIENIE

I

1. W skardze konstytucyjnej z 15 czerwca 2007 r. skarżący Zbigniew Klepacki wniósl o stwierdzenie, że art. 3941 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) jest niezgodny z art. 77 ust. 2 w związku z art. 32 ust. 1, art. 78 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 32 ust. 1 oraz art. 45 ust. 1 w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji.

   1.1. Skarga konstytucyjna zostala wniesiona w związku z następującym stanem faktycznym:

   Wyrokiem z 11 maja 2006 r. Sąd Rejonowy w Pruszkowie (sygn. akt I C 508/05) oddalil powództwo skarżącego o zaplatę. Apelacja od tego wyroku zostala odrzucona postanowieniem Sądu Okręgowego w Warszawie z 7 listopada 2006 r. (sygn. akt V Ca 1700/06). W uzasadnieniu sąd wywiódl, że apelacja nie spelnia wymogów określonych w art. 368 § 1 pkt 5 k.p.c. ze względu na określenie zakresu żądanej zmiany wyroku poprzez stwierdzenie "wnoszę o zmianę wyroku i uwzględnienie powództwa w calości", bez sprecyzowania treści orzeczenia, jakie ma zapaść. To powoduje, że apelacja sporządzona

   przez profesjonalnego pelnomocnika lub rzecznika patentowego podlega odrzuceniu bez wzywania do usunięcia braków (art. 3701 k.p.c.).

   Skarżący wniósl do Sądu Najwyższego, za pośrednictwem Sądu Okręgowego w Warszawie, zażalenie na powyższe postanowienie. Zostalo ono odrzucone postanowieniem Sądu Okręgowego w Warszawie z 16 lutego 2007 r. (sygn. akt V Ca 1700/07) z uwagi na wynikające z art. 3941 § 2 k.p.c. ograniczenie prawa wnoszenia zażaleń od postanowień sądu drugiej instancji kończących postępowanie tylko do tych spraw, w których przysluguje skarga kasacyjna.

   1.2. W uzasadnieniu skargi konstytucyjnej wywiedziono, że art. 3941 § 2 k.p.c. narusza konstytucyjne prawo do sądu odmawiając skarżącemu możliwości wniesienia zażalenia na kończące postępowanie w sprawie postanowienie sądu drugiej instancji o odrzuceniu apelacji, wydane na podstawie art. 3701 k.p.c., z uwagi na niedopuszczalność skargi kasacyjnej w tej sprawie (art. 3982 k.p.c.). Tym samym kwestionowany przepis, w sprawach o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż pięćdziesiąt tysięcy zlotych, a w sprawach gospodarczych - niższa niż siedemdziesiąt pięć tysięcy zlotych, różnicuje prawo stron do wniesienia zażalenia na postanowienie o odrzuceniu apelacji w zależności od tego, czy postanowienie o odrzuceniu apelacji wydal sąd pierwszej instancji (wówczas zażalenie przysluguje - art. 394 § 1 k.p.c.) czy też sąd drugiej instancji (zażalenie nie sluży - art. 3941 § 2 k.p.c.). W ten sposób ogranicza, mimo niespelnienia przeslanek określonych w art. 31 ust. 3 Konstytucji, korzystanie przez skarżącego z jego konstytucyjnego prawa do zaskarżania orzeczeń i zamyka drogę sądową do merytorycznego rozstrzygnięcia apelacji poprzez wydanie wyroku przez sąd drugiej instancji.

   W ocenie skarżącego, realizacja jego konstytucyjnych praw będzie możliwa przez zagwarantowanie przez ustawodawcę jednego z następujących uprawnień: 1) prawa do wniesienia zażalenia na podstawie art. 394 § 1 k.p.c., uruchamiającego kontrolę prawidlowości stosowania art. 368 § 1 k.p.c., co wymagaloby pozbawienia sądów drugiej instancji prawa korzystania z dyspozycji art. 373 k.p.c. przy stwierdzeniu braków, o których mowa w art. 3701 k.p.c.; 2) prawa do uzupelnienia braków apelacji przed jej odrzuceniem przez sąd drugiej instancji; 3) prawa do wniesienia zażalenia na postanowienie sądu drugiej instancji (wydane bez uprzedniego wydania postanowienia przez sąd pierwszej instancji i bez uprzedniego wezwania do uzupelnienia braków) nieograniczonego przez wartość przedmiotu sporu.

   Przepis art. 3701 k.p.c. wyposażyl sąd drugiej instancji w niepodlegające żadnej kontroli instancyjnej uprawnienie do odrzucenia apelacji (sporządzonej przez profesjonalnego pelnomocnika) z powodów formalnych, pozbawiając stronę prawa do: uprzedniego uzupelnienia braków apelacji jako pisma procesowego w trybie art. 130 k.p.c., wniesienia zażalenia na postanowienie sądu pierwszej instancji o odrzuceniu apelacji na podstawie art. 394 § 1 k.p.c. oraz kwestionowania w drodze zwyklego środka zaskarżenia dokonanej przez sąd drugiej instancji oceny niespelnienia przeslanek z art. 368 § 1 pkt 1-3 i 5 k.p.c. mających charakter ocenny.

   Zdaniem skarżącego, nie ma racjonalnej przeslanki uzasadniającej kwalifikowanie przez ustawodawcę...